روان شناسی و کودکان استثنایی

در دنـیای ارتـباطات مـستقیم، در عـصری زنـدگی میکنیم که فن آوری نوین ارتـباطات و رایـانه ها، هـمچون پـلی میان ما انسانهای روزهای آخر قرن بـیستم قـرار دارد. در دهـه اخـیر، انـسانها ابزار تازهای یافته اند، ابـزاری کـه بـه کمک آن به انبوهی از اطلاعات دسترسی خواهند داشت و در جمع افراد بسیاری از کشورها، شهرها و تمدنهای مختلف، می توانند به بحث و گفتگو بپردازند. در شبکه های اطلاع رسانی و اینترنت، امکان ارسال پیام بـرای مـخاطبین مـعین، شرکت در اتاقهای گفتگو و انجمنهای مجازی، شیوه دیـگری از ارتباط را پیش روی انسانها قرار داده است. جامعه مجازی، در ایـن عـصر جدید، یعنی من از درون غار خودم با مخاطبینم در ارتباطم و مـی توانم با آنها حرف بزنم و نظراتم را به گوش آنها برسانم. می توانم رای بـدهم و فردی را به نمایندگی از خودم انتخاب کنم، میتوانم اعتراض کـنم و نـمایندگانم را بازخواست کنم. در حال حاضر، با توجه به فن آوری کـنونی، تـنها یک رایانه، یک کارت مودم و یک خط تلفن کافی است تا این ارتباط برقرار شود.

پـس از بـرقراری ارتـباط، رایـانه ی مـن، پـلی اسـت برای ارتباط من با سـایرین، افـرادی همچون «من» پشت رایانه های خود، با فضاهایی مجازی در ارتباط و تعاملند. شاید ما آنها را نشناسیم، شاید زبان مادری آنها را بخوبی ندانیم، شاید بعد و مسافت فکری و فیزیکی ما بسیار باشد، اما به هـر حـال این ارتباط برقرار است و شما از این لحظه روی خط یا ON-LINE هستید.